Vorig jaar een opdracht gegeven om op het schoolplein rondom je heen te kijken, schetsjes te maken wat je in de verte ziet en in detail. Kinderen rennen in schoolkwartiertjes begrijpelijk snel naar buiten om te kunnen rennen, te spelen met de bal en/of even hardop te kletsen met elkaar. Even vrij van alles wat moet.
Nadat ik even met ze buiten was geweest zijn we in groepjes van 4 tot 5 kinderen samen gaan tekenen aan een groot blad. Ieder mocht de eigen beelden gaan tekenen aan 1 kant van het papier. Zodra je een lijn tegenkwam van de ander mocht je die niet zomaar doorkruizen met jouw lijnt. Even stoppen met tekenen en daarna je houtskooltje optillen over de andere haar lijn en dan pas weer verder gaan. Respect hebben voor wat een ander maakt was de onderliggende gedachte. Kinderen begrepen het, achteraf een van de leerkrachten niet, de grote tekeningen was kwijt aan het einde van het schooljaar. Afgesproken was dat de tekeningen verloot zouden worden. Met het kwijtraken was helaas ook de gedachte en de waarde weg van waarvoor en waarvanuit het gemaakt was.
Gelukkig was het alleen bij 1 groep gebeurd. Blijft moeilijk om die ene uur die je per week hebt de waarde van alles wat je verzint over het voetlicht te krijgen. Weer iets geleerd om helder te blijven in communiceren en te herhalen wat de bedoeling is van je opdracht. Kregen de kinderen maar meer tijd per keer…..